Orang kata mulut manusia pandai menipu, menafi dan segala perkataan yang sama maksud dengannya tetapi tidak bagi hati. Apa-apa yang benar dalam hati masing-masing lebih arif. Masalahnya kadang-kadang mulut mendapat kemenangan dalam persaingan sebuah kebenaran akibat kelicikan mulut memesongkan akal. Bila akal terpesong hati tak dapat buat apa-apa pun, sekadar tengok dan tunggu. Tunggu bila akal mendapat hidayah untuk sebuah kebenaran yang memang terbentang di depan mata sepanjang masa. Bila masanya akan tiba itu semua menjadi satu persoalan yang hanya terjawab dengan masa.
*Hati bukan kristal sebab ia jauh lebih rapuh daripada itu
*Hati bukan kristal sebab ia jauh lebih rapuh daripada itu